Ik kan me helaas  niet meer herinneren dat ik deze tekening maakte. Maar ik vind het grappig dat je echt een verschil ziet tussen het kuikentje en de eend (links onder). Kuikentjes zijn inderdaad vrij bol en eenden meer langwerpig. Ook zie je bij eenden de poten niet als ze zitten of zwemmen.

Het tekenen van dieren met maar 2 poten is typerend voor 6 jarigen. Ook een duidelijke ‘horizon’ in plaats van alles over de pagina te laten dwarrelen hoort bij deze leeftijd. Bron: tekenjewijs.nl

Ik kan me nog vaag herinneren dat ik deze olifant tekende. Ik wilde hem goed tekenen, dus bekeek eerst plaatjes van olifanten. Zoals je ziet had ik het oor en lijf eerst anders getekend en later verbeterd. Toen ik de zolder van mijn ouders opruimde kwam ik letterlijk bergen tekeningen tegen. Bij veel daarvan had ik dingen tig keer uitgegumd en opnieuw getekend, net zolang tot ik tevreden was.

Achterop deze tekening staat “Mijn droomwereld”. Ik tekende deze uit mijn hoofd bij mijn vriendinnetje Eveline in Boskoop. Eerder had de moeder van Simon, Liesbeth een paard op het schoolbord getekend waar ik erg van onder de indruk was. De benen waren namelijk geen ‘stokjes’, maar hadden gewrichten en spieren. Dat probeerde ik hier na te doen.

Deze tekening maakte ik in groep 7 bij meester Bert op de Immanuel school in Boskoop. Destijds hadden de leraren van die kleine kaartjes met afbeeldingen van dieren voor als er iemand jarig was. Hij vroeg iedereen een kaartje uit te zoeken en zo goed mogelijk na te tekenen. Meester Bert gaf uit principe nóóit een hoger cijfer dan een 8, maar hij was zo onder de indruk dat ik een 9 kreeg!

Dit is de boomkwekerij van oom Peter in Hazerswoude. Nageschilderd van een foto die ik zelf vanaf de houten brug had genomen. Het materiaal dat ik gebruikte was een eigen experiment van pastelkrijt met een nat penseel.

Dit olieverf schilderij maakte ik voor oma van Eldik in Den Haag. Hij is gebaseerd op een foto die zij uit de krant had geknipt. Ze vond vooral de ‘witte handschoentjes’ zo ‘snoezig’. Op de lijst schilderde ik er nog kleine roze bloemetjes, een kevertje en een slakje bij. Mijn oma was erg blij met het schilderij en het hing boven de open haard tussen originele werken van Haagse kunstenaars.

Dit olieverf schilderij maakte ik voor mijn moeder in Frankrijk. Met dit werk bereikte ik destijds voor mijn gevoel het doel om fotorealistisch te kunnen schilderen.

Dit is misschien wel het werk waar ik tot op heden het meest trots op ben. Ik heb er meer dan 100 uur aan geschilderd, over een periode van een jaar. Het is geïnspireerd door de stroming van het magisch realisme en door mijn fietstocht die ik elke werkdag langs de Amstel maakte. Fotorealisme was niet lager mijn streven, omdat ik zoiets had van ‘Waarom niet gewoon een foto maken als je iets fotorealistisch wilt?’ Ik begon meer vanuit mijn eigen verbeelding te schilderen.

Min of meer bij toeval ontdekte ik een eigen stijl door pastelkrijt en aquarel te combineren. Ik maak graag mooie, lieve, luchtige werken die mensen een glimlach geeft en dieren helpt om als individu gezien te worden.